Wróciłam do domu około 19. Zazwyczaj o tej porze mój mąż już był, ale tym razem mieszkanie było puste.
Dzieci były u jego matki, więc nigdzie mi się nie spieszyło. Chciałam po prostu coś zjeść, zrelaksować się i wcześnie położyć spać.
Mój mąż pewnie wróciłby dopiero po północy, jak przez ostatnie miesiące. Szczerze mówiąc, przestało mnie obchodzić, co robi.
Ale nagle zadzwonił telefon. Na ekranie pojawiło się jego imię. Odebrałam, a on od razu zaczął mówić:
— Na pewno zauważyłaś, że ostatnio wracam późno. W rzeczywistości mam inną kobietę. Proszę, nie rób scen.
Uniosłam brew, bez gniewu ani zdziwienia.
— Szczerze mówiąc, nie spodziewałam się tego po tobie. Wiesz, że jutro mam wizytę u fryzjera i że miałeś zająć się dziećmi. Dlaczego nie powiedziałeś mi tego jutro? – odpowiedziałam, ukrywając irytację.
Zamilkł, wyraźnie zdezorientowany, nie mogąc zrozumieć, czemu się nie złoszczę.
— Słuchaj, chcę tylko coś zjeść. Wiesz, gdzie jest majonez?
Nie mógł w to uwierzyć:
— Co za kobieta! Twój mąż cię zostawia, a ty pytasz o majonez? – powiedział, a ja pomyślałam, że czas zakończyć tę rozmowę.
Nie czułam bólu ani żalu. Obchodziły mnie tylko dzieci i dom. Mój mąż mógł zaczynać swoje nowe życie – dla mnie jego odejście przestało być stratą dawno temu.
